OP ZATERDAG 4 AUGUSTUS 2012 IS HIJ
VERREDEN,
DE 4e STEENWIEKERTOORNRUN.
Het was inmiddels vrijdagavond een uurtje of elf, dat ik optimistisch nog even een blik wierp op die handige weersverwachtings app van mijn iPhone. De kans op een mooie en stralende zomerdag, leek me beperkt, gezien het stukje zomer die we al achter de rug hebben. Helaas had mijn optimisme ook niet geholpen, want de afbeelding met regen, aangevuld met een bliksem stond toch echt bij de zaterdag. “Ach, als het overdag dan in elk geval maar droog is” bedacht ik me burgerlijk. Vervolgens zette ik de wekker en ben gauw gaan slapen “want we hebben morgen nog een lange dag voor de boeg!”
Nu is het alweer zondagavond en ik zie dat het net kwart over acht is geweest. In huis is het nu redelijk stil, maar in mijn hoofd hoor ik nog steeds alle luchthoorns en het motorkabaal, die de lange stoet van gisteren veroorzaakt heeft. Dan heb ik het alleen nog maar over het geluid, want de beelden die ik nog terug kan halen van alle glimlachen, zwaaiende mensen, genietende motorrijders, dat is echt onbetaalbaar.
Als ik nu uit het raam naar buiten kijk, dan zie ik hoe het uitzicht wordt bedorven door de zoveelste donkergrijze lucht en ik zie dat de regen werkelijk met bakken de hemel uit komt. Ook die hagelbui van net, was écht niet bescheiden! Vandaag kan ik er wel om lachen. Want ik bedenk me, dat die handige weersverwachtings app op mijn iPhone, zich gewoon een dag vergist had!
Het was precies 8.00 uur op de dag van de run, dat de wekker af liep. De gordijnen liet ik bewust nog even wat langer dicht, om die teleurstelling van het weer wat uit te kunnen stellen. Toen ik alle spullen bij elkaar had, greep ik voor de zekerheid nog een programmaboekje mee en was ik klaar om naar De Oude Vesting, het startpunt van de 4e Steenwiekertoornrun, te gaan. Hier werden alle motorrijders en passagiers om 10.00 uur verwacht om in te schrijven en natuurlijk voor een lekker bakje koffie. Bijzonder, want mijn standaard prikkelbaarheid in de morgen verdween als sneeuw voor de zon, toen ik een blik wierp naar buiten. Dit was het bewijs dat mijn hoop van die avond ervoor, toch had geholpen. Ik zag een lichte bewolking en het weer leek aardig goed te komen vandaag!
Ik was wat vroeg bij De Oude Vesting, maar toch zag ik al een aantal voertuigen staan. De muziek van Studio De Vuurtoren klonk weer erg gezellig en ook de koffie was er prima geregeld. Zowel de bestuurders als de bijrijders konden zich melden bij de inschrijftafel en doormiddel van een nummer wist iedereen waar ze moesten zijn. Zoals begrijpelijk met zoveel mensen, loop je tegen kleine problemen aan, maar dit werd gauw en gemakkelijk opgelost zodat iedereen uiteindelijk tevreden mee kon op deze gezellige dag.
10.45 uur: “Wil Sharon de Charon de Germain en Paul Poiesz naar voren komen?” klonk luid en duidelijk uit de muziekinstallatie van Studio de Vuurtoren, welke vervolgens de muziek op ‘stil’ zette, zodat Sharon en Paul de 4e Steenwiekertoornrun officieel konden openen.
Tijdens deze toespraak stond ik vlak bij de inschrijftafel en zo kon ik over de gehele groep mensen heen kijken. Het waren er zoveel dat het hele terrein vol stond en de ruimte die dan over zou zijn, stond opgevuld met alle voertuigen. Een mooi gezicht! Grappig, want bijna iedereen stond aandachtig te luisteren naar de opening, maar zo zag ik ook een aantal waarvan die opening wel gestolen kon worden. Die waren zo vol van alle voertuigen: ”want kijk toch eens, wat een mooi spul daar toch allemaal geparkeerd staat, man!”
Sharon en Paul rondden af: “Alle mensen die zich voor vandaag ingezet hebben, bedankt! En iedereen erg veel plezier!” waren de laatste woorden van de opening en de 4e Steenwiekertoornrun kon vertrekken!
Ondertussen stond de groep met verkeersbegeleiders klaar, om alles in goede banen te leiden. En zeker ook de uitzwaaiers misten we vandaag niet! Na veel motor gebrul en alle toeters zijn we vertrokken. De eerst volgende stop was al gauw, dit namelijk was de fotoshoot. Deze stond dit jaar gepland bij de Hunebedden in Havelte.
Nadat de stoet vertrokken was, ben ik samen met het promotieteam rechtstreeks naar de Hunebedden gegaan, om daar foto’s en filmopnames te kunnen maken. Het was onvoorstelbaar. Ik schoot wat proeffoto’s om te kijken hoe ik iedereen er precies op wilde hebben en ik zag, dat er boven die Hunebedden gewoon een lichtblauwe lucht hing met af en toe een klein spierwit wolkje. Hoe kan het mooier! Deze zweverige gedachte verdween al gauw, want daar hoorde ik de verkeersbegeleiders al aankomen. Zij zouden ons helpen begeleiden en het was gelijk een voorteken dat de stoet er ook al aan zou komen.
Het was weer als van ouds. Er stond iemand om de voertuigen op de plek te wijzen, lachen voor de foto, “klik” en door. Op de plek, “klik” en door. Tot iedereen geweest was en zo vervolgde we onze toeristische route richting restaurant “Frederikshaven” in Uffelte. Bij deze stop was de muziek geregeld door Radio Appie en de krap 700 broodjes, gesmeerd door De Slinger, konden daar opgegeten worden.
Na een klein uurtje pauzeren zijn we verder gaan rijden. Maar halverwege dit stuk is er ergens een raadsel ontstaan, want ineens was het voorste deel van de run richting Appelscha, terwijl het achterste deel rondreed richting Dwingeloo – Vledder.
Wat nu?! Improviseren! De stoet was nu in tweeën, wat betekende dat de verkeersbegeleiders ook opgesplitst waren. Het achterste deel, waar ik mij in bevond, had dus gewoon verkeersbegeleiders en het zou vast wel goedkomen. Het programmaboekje wat ik die ochtend voor de zekerheid nog gauw even mee gegrepen had, deed wonderen. Want hieruit maakten we op, dat we uiteindelijk rond dezelfde tijd bij de drinkpauze in Doldersum konden zijn.
Eenmaal weer bij elkaar, bleek het een mooie omgeving te zijn zo tussen die heidevelden en de Schotse Hooglanders. Het landleven deed wonderen en zo zakte de stress weer weg. Rijders en passagiers konden blijven zitten, de vrijwilligers liepen langs met pakken drinken en bekertjes. Allemaal aan een glaasje dubbeldrank en zo hadden we in elk geval weer genoeg energie tot de eerst volgende stop.
De route vervolgde zich langs plaatsen als onder andere Frederiksoord, Wilhelminaoord en De Woldberg, met als volgende stopplaats de Mac Donalds! De gehele rij met voertuigen kon zonder pardon door de Mac Drive! Alleen de busjes en autoambulance moesten uitstappen en konden binnen een milkshake ophalen.
Toen eenmaal de shake naar binnen was, de stoet en verkeersbegeleiders er weer klaar voor stonden, en tot slot de wandelende passagier gelukkig ook terecht was, konden we door! Zelf ben ik met het promotieteam alvast richting de locatie gereden, zodat we ons klaar konden maken voor de filmopnames. Want waar we naar toe gingen, was namelijk het jaarlijks terugkerende “Rontie omme de Toorn”, de Steenwiekertoorn wel te verstaan!
De dames van het promotieteam checkte allemaal nog even gauw, in de weerspiegeling van hun chique zonnebril, of het haar en make-up nog wel goed zat en dit sloot mooi aan op het geluid van de eerst komende solomotor. Dit was namelijk weer het teken dat zij de weg vrij gingen maken omdat de stoet er weer aan kwam. Het statief werd uitgeklapt, camera gemonteerd en daar kwamen ze!
Er stonden veel mensen rondom de toren die dit allemaal wel eens wilden zien. Leuk om te zien is dat je daar mensen ziet staan die er vorig jaar ook stonden en er blijkbaar een traditie van maken. De lange rij ging bij de bioscoop het zijstraatje in, voor de Albert Heijn langs en weer door naar de bioscoop voor het 2e rondje. Dit was natuurlijk hét moment voor de chauffeurs om nog even alle luchthoorns en toeters te laten razen! De bijrijders zwaaiden voluit en het was net alsof iedereen hier op gewacht had!
Inmiddels was de laatste ronde voorbij en zo kon de run vervolgt worden richting De Olde Veste, het eindpunt van de 4e Steenwiekertoornrun. Samen met het promotieteam haalde ik gauw de auto en zo sjeesde wij ook naar het eindpunt. Een grote groep van alle rijders en passagiers zat al aan de lange picknicktafels met een lekker patatje en wat drinken. De bediening was er prima, drinken en eten was er genoeg, zelfs een lekker maltbiertje was er nog te krijgen!
De muziek werd weer geregeld door Studio de Vuurtoren. Geertje Spijkerman zou hier haar liedjes komen zingen, alleen die is helaas niet op komen dagen. Gelukkig hadden we nog wel een spontaan solo optreden van een bijrijder, niemand minder dan onze eigen Frans Bauer! En het geplande optreden van de Country Border Dancers kon ook niet ontbreken. Dit was een mooi gezicht, zo tussen al die picknicktafels!
Om de dag helemaal goed af te sluiten, kreeg elke rijder en passagier een foto met vaantje mee als aandenken én ook het niet-te-plannen zomerse kleurtje was aardig gelukt voor vandaag.
Kortom, het was weer een geslaagde dag! Iedereen bedankt voor de medewerking en hopelijk tot het volgende (jubileum)jaar! © RIKO WINTER